Skip to main content

Auteur: AMSTERDAM XXXL

Autodelen: het nieuwe normaal

Autodelen wordt steeds populairder. Vooral in de grote steden zoals Amsterdam is het aanbod enorm en is het een fluitje van een cent om een auto te huren van iemand in de buurt. Is autodelen het nieuwe normaal?

Geen heilige koe meer

Wetenschappelijk bewezen is autodelen een van de meest effectieve vormen van slimme mobiliteit. Door je auto te delen zorg je ervoor dat mensen de aanschaf van een auto uitstellen, hun tweede auto verkopen of er soms zelfs voor kiezen om helemaal geen auto meer te hebben. Vooral jongeren zien een auto steeds minder als heilige koe en vinden het hebben van een eigen auto maar een gedoe.

Eén deelauto zorgt ervoor dat er 10 auto’s minder nodig zijn. Naast het feit dat deelauto’s bijdragen aan een beter klimaat, zorgen ze ook voor meer leefruimte, minder files en een grotere verbondenheid. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de kosten die je bespaart door deel te nemen aan autodelen.

Autodelen in Amsterdam

Hoe werkt autodelen precies? Als je zelf een auto hebt, kun je deze beschikbaar stellen via bijvoorbeeld SnappCar. Je kunt dan eenvoudig je auto delen met buurtbewoners via dit autodeelplatform. Wil je juist een auto huren in Amsterdam voor een dag of weekend eropuit? Dan vind je hier duizenden auto’s om te huren: van voordelige stadsauto’s tot ruime gezinsauto’s en Tesla’s. Staat er een verhuizing op de planning? Zelfs een busje huren in Amsterdam is nog nooit zo eenvoudig geweest. Het maakt niet uit waarvoor en wanneer je een auto nodig hebt: je vindt altijd een geschikte auto in de buurt.

In heel Nederland zijn deelauto’s te vinden. Kijk eens rond op SnappCar en je zult zien dat er tientallen te vinden zijn op loopafstand van je locatie. En niet alleen in de grote stad zijn deelauto’s te vinden. Ook in dorpen groeit het aanbod hard. Je maakt eenvoudig een profiel aan en binnen enkele klikken heb je de juiste auto gevonden voor je komende rit.

De keuze van Victor Mids

Wat zijn de favorieten van illusionist Victor Mids, bekend van onder andere het populair-wetenschappelijke televisieprogramma Mindf*ck? In deze editie van XXXL deelt hij ze met ons.

Lees verder

Mijn passie: Hind

Door Idols werd Hind Laroussi in een klap bekend bij het grote publiek, maar het was haar rol in de afscheidsmusical op de basisschool die de aanzet daartoe was. Al gingen daar nog de nodige ‘haarborstelmicrofoonsessies’ voor de spiegel thuis aan vooraf.

Lees verder

Een beetje te eigen

De laatste maanden moest ik een paar keer terugdenken aan de dag dat ik groente en fruit op de markt verkocht. Ik was 14 jaar en mijn beste vriend had een nogal ondernemende familie. Ze stonden met allerlei waar op de talrijke markten die ons land kent. Richard, mijn maatje, had een bijbaantje bij de ooms die met groente en fruit hun brood verdienden. Dat jaar, in het laatste  weekend van augustus zou ik ook beginnen.
We vertrokken midden in de nacht richting het marktplein. De groep mannen en even later ook vrouwen waarmee we de kramen opbouwden, kende ik bijna allemaal. Al snel verwarmde de zomerzon de Grote Markt van Haarlem. De sfeer was fantastisch. Ik ben niet helemaal achterlijk, dus een appel en een peer verkopen ging prima en daar was ook alles voor gefaciliteerd. De modernste weegschalen en kassa’s. Afwegen, bonnetje printen en hup de volgende. Appeltje, peertje.
Toch deed ik het niet helemaal goed. Niet helemaal volgens het vaste stramien van het bedrijf. Het werd me een paar keer gezegd, maar het drong niet helemaal door. De klanten waren tevreden, er werd hard gewerkt en de administratie was op orde. Ik deed m’n werk top. Niks aan de hand.
Aan het eind van de middag kwam Jan de marktkoopman met een warme glimlach op het gezicht naar me toe. Ik kreeg een dikke knuffel en Jan sprak de legendarische woorden: ‘Jongen, je werkt fantastisch, maar je bent een beetje te eigen.’ Ik begreep hem wel. Ongeveer. Het was meteen de laatste dag, maar dat maakte niet uit. Baantjes genoeg, ik had fantastisch gewerkt, de sfeer was nog altijd heerlijk en de zon scheen. En ik was iets te eigen.

Die dag kwam dus een aantal keer voorbij in mijn gedachten de laatste tijd. Bij moties over macht-en-tegenmacht, bij debatten onderworpen aan niet-actieve herinneringen en bij een baantjescarrousel waarbij je bijna kartelachtige praktijken zou kunnen bespeuren, om in termen van de neo-romanticus Baudet te spreken.
Onderwerpen die de agenda de laatste regeringstermijn deels hebben bepaald en met regelmaat tot verhitte discussies leidden. Opvallend vaak was daarbij een rol weggelegd voor Mark Rutte. De bonnetjesaffaire, de toeslagenaffaire, de functie elders en zo gaat de lijst nog even verder.

Al sinds zijn pubertijd droomt Rutte van het leiderschap. Een politieke carrière met verantwoordelijkheid. De doctorandus geschiedenis laat in zijn eerste jaren als politicus ook meermalen blijken over een enorme kennis én geheugen te beschikken als het op Nederlandse staatsgeschiedenis aankomt. Na het verslaan van Rita Verdonk als leider van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie was onze Mark niet meer te houden. Binnenkort wordt hij de langstzittende premier in de Nederlandse geschiedenis. Het moet toch gek lopen wil ‘ie dat niet halen. Dan kun je van Mark Rutte vinden wat je wilt, maar eerlijk is eerlijk: goal accomplished. Vrij vertaald: wat wonen we toch in een gaaf landje.

Mark Rutte heeft een groot respect en ontzag voor ons politiek bestel. Hij voelt ook heus de grote verantwoordelijkheid het merendeel, misschien zelfs allen van ons te dienen. Je hoort hem dat met regelmaat zeggen, maar ook in zijn handelen zit een soort gedrevenheid die bewonderenswaardig te noemen is. Ga er maar aan staan; 10 jaar lang de toko runnen. En daar zit net het probleem.

Toen Mark Rutte minster-president werd, was er net als nu en net als daarvoor een kloof tussen burger en politiek. Het lijkt of er onder Rutte I, II & III een veel toegankelijkere wind is gaan waaien. Spraken ministers halverwege de vorige eeuw elkaar nog aan als Excellentie, hadden we het begin deze eeuw over minister Zalm, minister Pronk en minister Netelenbos. Tegenwoordig vraagt Mark tijdens de persconferentie aan Hugo of hij antwoord geeft, of dat Sigrid daar morgen op terugkomt. Als niemand het antwoord heeft, kunnen we altijd nog Caroline raadplegen. In de achtergrond staat Irma te vertalen.
Het is allemaal wat jovialer geworden. Toegankelijker misschien. Kamerleden worden aangesproken op wollig taalgedrag, want de kijker thuis moet het tegenwoordig ook kunnen volgen.
Het is allemaal zo gewoon geworden, dat tijdens de verkiezingsdebatten Mark even vergeten was wat er was afgesproken: ‘Hugo, ehhh, ohhh, Hugo de Jonge van het CDA…’ Het ietwat populaire gedrag is er zo ingeslopen, dat het al lastig wordt collega’s bij de volledige naam of met functie te benoemen. Het is een beetje te eigen.

Tijdens de toeslagenaffaire blijkt dat er heel veel belangrijke punten in het verleden wel zijn besproken, maar daar zijn geen aantekeningen van. Geen brieven over verstuurd. Zo werkt het niet bij Mark. Mark is toegankelijk. Geen Excellentie, gewoon lekker op de fiets. Dus je hoeft helemaal geen brieven te sturen. Mark loopt even bij je langs en dan bespreek je dat. Klaar. Als Chris van Dam dan om afschriften van die afspraken vraagt, ja dat is dan lastig. Het is allemaal een beetje te eigen.

Met de welbekende eeuwige glimlach ging Mark Rutte de formatie in. Dat formeren gebeurt met collega’s, ondertussen vrienden. Al 10 jaar lang komen die mensen over de vloer in Mark’s torentje en iedereen kent iedereen. Bij voornaam.
Het is geen groot heikel punt geweest in dat gesprek. ‘Oh ja, Pieter Omtzigt, komt goed. Anders functie elders ofzo.’ Het was gewoon een flupseltje tussen neus en lippen door. Tussen vrienden en bekenden. Een paar dagen later kon de minister-president zich niet meer herinneren dat hij degene was die de historische woorden over de dossiertijger van het CDA had gebezigd. Het is allemaal veel te eigen geworden.

Misschien moet je niet 10 jaar lang het land kunnen besturen. Misschien moeten we het over de minister van Volksgezondheid Welzijn en Sport hebben in plaats van over Hugo. Ik weet het niet precies. Ik weet wel dat ik de afgelopen tijd een paar keer dacht, als ik Mark Rutte weer eens hoorde draaien en zoeken: ‘Jongen, je werkt fantastisch, maar je bent een beetje te eigen.’

Dreamchaser YoYo

Na haar scheiding hield Yolanthe Cabau zichzelf zo veel mogelijk op de achtergrond, vooral wat haar privéleven betrof. Geen interviews, maar veel uren op de set. Inmiddels is ze weer terug in de spotlights en meer zichzelf dan ooit. Wij spraken met haar over altijd je dromen blijven najagen, de haat-liefdeverhouding met de media en heerlijk kneuterig in lockdown met zoontje Xess in haar woonplaats L.A.

Lees verder