Skip to main content

Dit is Won Yip

26 maart 2019

Won Yip. Een naam waar je in Amsterdam eigenlijk niet meer omheen kunt. Ook wij mochten al eerder gebruik maken van de faciliteiten van de Yip Group. Of beter gezegd, op spectaculaire wijze vierden wij de lancering van de XXXL – editie 8, in het heerlijke Sushi Samba. Aan alles was gedacht, drinks & bites netjes verzorgd, personeel dat hard werkt en een fantastische sfeer. “Ik betaal alles.” had Won gezegd en zo geschiedde. Sushi Samba aan het Max Euweplein is een van de zeven zaken in Amsterdam waar Won Yip de scepter zwaait. “Daar komen nog twee zaken bij.” vult Won gelijk aan, “Een restaurant in Zuid en momenteel zitten we in de laatste fase om de Heinekenhoek over te nemen en invulling te geven.” Vier van zijn horecazaken bevinden zich op De Dam en sinds kort is daar ook het hoofdkantoor van de Yip Group gevestigd. Boven restaurant-bar Majestic, ook eigendom van Yip, zijn we uitgenodigd om een uur met de grote baas te praten. We wachten beneden aan de bar waar een paar minuten later dan afgesproken Won Yip zich verontschuldigd en ons in stevig tempo voorgaat naar het nieuwe kantoor. Een aantal deuren moeten we door, steeds weer met codes, pasjes en sleutels. Een 21e eeuws fort in futuristisch design. De laatste deur in het kantoor van The Yip Group; Owner & Founder – Won Yip. Een uur om deze horecamagnaat eindelijk eens echt te leren kennen.

Ik heb genoeg te vertellen
Het wachten aan de bar is over nagedacht. Er is geen ontvangstruimte bij de kantoren boven. Ook geen toilet en geen koffie-automaat. “Als de mensen op kantoor iets willen drinken of naar het toilet willen, zullen ze naar beneden moeten. Door het restaurant. Ik wil dat je weet waar je het voor doet. Beneden zijn onze gasten, beneden zijn de collega’s die het voor en met ons doen, beneden is ons bedrijf. Wat op kantoor gebeurt is belangrijk, maar beneden wordt echt het geld verdiend. Als ik een afspraak met iemand heb, dan kan die wachten aan de bar.”
Won Yip is direct bevlogen in gesprek als het over zijn bedrijf gaat. Ook wanneer het over de lokale politiek gaat blijkt Yip niet alleen geheel op de hoogte, een aantal jaren-slepende-problemen van de gemeente Amsterdam zijn in het hoofd van Won al opgelost. Bijzonder voor een man die bij de interviewaanvraag zei niet interessant te zijn en niet veel te vertellen te hebben.
“Ik heb genoeg te vertellen, wat dat betreft aan aandacht niets te kort. Er komen 100 aanvragen voor interviews binnen per jaar. Dan nog een stuk of 30 uitnodigingen voor optredens in televisieprogramma’s en uitnodigingen voor liefdadigheidsgala’s. Ik ga niet op veel dingen in. Sowieso is de tijd een probleem, maar vooral interviews en televisieprogramma’s moeten wel inhoudelijk bij me passen. Anders doe ik er niets mee. Ik ben ooit gevraagd voor het programma ‘Steenrijk, Straatarm’. Ik zie daar het nut niet van in. Moet ik dan in andermans hutje gaan zitten, en iemand in mijn hutje? En dan?”

Won Yip met partner en Sunnery James & Ryan Marciano

Zijn vrouw had het waarschijnlijk wel een goed idee gevonden in die tijd. In het verleden waren er periodes dat Won zijn gezin om het weekend zag. De rest was hij onderweg. Aan het werk. Amsterdam, Londen, Vegas. Werken, werken, werken. Iets dat Won Yip zijn hele leven al doet. De selfmade-miljonair stond als jochie in de keuken van het restaurant van zijn ouders. Een Chinees restaurant in Vlissingen. Zonder opleiding op zak begon hij als 18-jarige zijn eerste café in Goes en vanaf daar is hij gaan bouwen. Met de nodige tegenslag zijn we nu ruim 30 jaar verder.
“Daar heb ik genoeg over te vertellen, maar luisteren is iets anders. Kijk, wij hebben die bedrijven in Amsterdam en participaties in het buitenland. Verder zitten we in vastgoed, entertainment en helpen we beginnende ondernemers. Er komen natuurlijk genoeg vragen binnen hier of we iets kunnen betekenen. Soms doen we dat. Dan werken we met mensen die echt wel een idee hebben en echt bereid zijn om te werken. 10 jaar. Zoiets. Na een tijd gaat de rek er bij ze uit. Dan zijn mensen teleurgesteld dat ze niet hebben wat ik heb. Ik heb dit pas kort. Het loopt nu een jaar of 5 zoals ik het wil. Tot die tijd was het gewoon werken en doorwerken. Nu nog. Dat zeg ik er in het begin al bij. Dat het hard en lang werken is. Dat moet je dan wel tot je nemen. Ik heb genoeg te vertellen, maar luisteren is iets anders”.

Amsterdam is nog lang niet vol

“Precies zo met de gemeente Amsterdam. 25 jaar lang ben ik op iedere uitnodiging van de gemeente ingegaan. Iedere raadsvergadering, commissievergadering, noem het maar op. Als het van belang was, was ik er bij. Er zijn bijeenkomsten genoeg geweest, waar ik in mijn eentje zat. Laatst kreeg ik een opmerking vanuit de gemeente dat ik al een paar jaar nergens meer bij ben. Dat heeft nu ook helemaal geen zin. De mensen die er nu zitten, die hebben iets voor ogen en zo zal het gaan gebeuren denken ze. Dat het totaal niets met de komende realiteit te maken heeft, hebben ze geen oren naar. Amsterdam is nog lang niet vol. Ik zal het nog een keer uitleggen. Hier maken we ons eerst druk over de toerist. Dan over de trolleys. Nu zijn de Nutellawinkels weer het onderwerp. De huidige gemeenteraad en het college vinden het namelijk belangrijk dat Amsterdam van de Amsterdammer blijft. Tegelijkertijd willen ze zich meten met steden als Londen, Parijs, Madrid en Stockholm. Daar gaat het al scheef. Allereerst zal Amsterdam alleen maar drukker en drukker worden. Er zijn 3 miljard Aziaten die allemaal deze kant op willen. Een foto voor het Paleis op De Dam is een statussymbool.” Hij wijst naar buiten en een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht: “Wij hebben het mooiste kantoor van Amsterdam.” Won vervolgt, “Ze willen allemaal naar Europa en er gaan er ook veel deze kant op komen. Dat is niet tegen te houden. Welke plannetjes de gemeente ook maakt. Dan kun je beter kijken hoe je dat in goede banen leidt. Dat wil ik je wel een paar keer uitleggen, maar als je niet luistert ben ik op een gegeven moment uitgesproken.”

Het is één van de punten die door de horecatycoon worden aangehaald deze middag, wanneer het over de lokale politiek gaat. “Fietsen moeten voortaan gechipt en de eigenaar is verantwoordelijk voor de fiets. Is die fiets gechipt dan kun je zien van wie die fiets is. Je kunt dan ook daadwerkelijk gaan handhaven. Simpel.
De gemeente is al 15 jaar aan het vergaderen over ventvergunningen. Zoals hier voor de deur, die hotdogverkoper op De Dam. Dat stamt uit tijden dat er ergens niet iets te eten of te drinken was. Volgens mij is er genoeg eten en drinken hier. Het geeft rommel, het is oneerlijke concurrentie. En zo moeilijk is de oplossing ook niet. Geef die mensen een mooie afkoopsom en klaar. Simpel.”

Meedenken en teruggeven

Wanneer het over Amsterdam gaat spreekt Won Yip minstens net zo vurig als wanneer zijn bedrijven ter sprake zijn. “Begrijp me niet verkeerd, we moeten het met z’n allen doen. Je moet als ondernemer ook iets teruggeven aan de stad of het dorp waar je verdient, vind ik. En je moet zelf je best doen. Ondernemers die vrijdagmiddag om vijf uur het vuil buiten zetten begrijpen het niet. We zijn tegenwoordig een toeristenstad. Mensen die vrijdagmiddag nog even op de hotelkamer zich opfrissen om daarna lekker de stad in te gaan. Om geld uit te geven bij jou. Die verwelkom je dan met een vuilniszak voor je deur. Je kunt dit prima anders regelen. Ik vind dat belangrijk. Dat je meedenkt. En iets terugdoet. Ik betaalde in Goes al mee aan de kerstverlichting van de winkelstraat. De meeste van ons toen. Ik vraag dan wel even de lijst op met ondernemers die betaald hebben. Er zitten er altijd wel 3 of 4 tussen die niet betalen. Maar wel genieten van de verlichting. En de voordelen. Ik wil dan weten wie die gratis meelifters zijn.”

Eerlijk is eerlijk, nu we er over nadenken ziet het er altijd opgeruimd uit bij de zaken van Yip. Niet alleen binnen, ook voor de deur is het aan kant. Daarnaast is hij met zijn bedrijven sponsor van meerdere grote evenementen in de stad én geeft hij jaarlijks het Chinees Nieuwjaar op De Dam cadeau aan de stad. 5 februari j.l. was het weer zo ver en Amsterdam heeft in groten getale genoten van de leeuwen- & drakendans, de kungfu martial arts show en natuurlijk het spectaculair vuurwerk vanaf het dak van Grand Hotel Krasnapolsky. Het jaar van het varken is groots ingeluid in Amsterdam. Typisch Yip. Het mag wat kosten en hij betaalt. “Ik denk graag groot, zo werk ik ook. Groot denken is groot investeren. Daar gaat het nog wel eens mis bij mijn collega-ondernemers hier in de stad. Ze kunnen allemaal wel groot denken, maar niemand wil groot investeren. Dan gebeurt er uiteindelijk niets. 

Won Yip’s jaarlijks cadeau voor de stad: Chinees Nieuwjaar op De Dam.

Ik verkwist geen geld. Als ik een patatje voor € 2,20 koop en ik betaal met 5 euro dan wil ik graag 2 euro terug. Mijn vrienden snappen dat niet altijd. Het ene moment geef ik ergens een kleine ton weg aan liefdadigheid en het andere moment geef ik 80 cent fooi. Het moet in verhouding zijn. Ik denk dat niet veel mensen 80 cent fooi geven bij een patatje. Vijf euro betalen slaat nergens op. Als je iets wilt dan kost het geld. Daarnaast moet je wel reëel blijven.”

Mokum is niet meer van ons

Al snel gaat het weer over de stad en haar perikelen. “Amsterdam wil zich meten met de andere hoofdsteden in Europa. Maar wel klagen over 14 Nutellawinkels. Neem Londen als voorbeeld. Ruim 8 miljoen inwoners. 200 Starbucks. Amsterdam heeft nog geen 900.000 inwoners. En die 14 Nutella-zaken. Begrijp je? Je kunt niet de grote jongen willen uithangen als je klein blijft denken. We moeten ook langzamerhand gaan beseffen dat Amsterdam misschien helemaal niet meer van de Amsterdammers is. Dat je niet vanzelfsprekend recht hebt hier te wonen, omdat je hier geboren bent. Dat heeft de gemeente Amsterdam helemaal aan zichzelf te danken. Air-BNB. Ik heb er in het verleden vaak op gewezen. Huizen worden hier niet meer gekocht op de waarde van het pand en woongenot, maar op wat er te verdienen valt via verhuur. Ik pleit voor een verbod op Air-BNB. Het is oneigenlijk gebruik van woonruimte. Onverantwoord ook. Er is al lang vastgesteld dat het overlast meebrengt. Ondertussen rijzen de prijzen de pan uit.”

Het verhaal is nog niet klaar

Makkelijk kletsen voor een Chinees uit Vlissingen, die begonnen is in Goes. Daar is Won duidelijk over. “Ik ben Amsterdammer. Hier is mijn thuis.” Hij kijkt er ook een beetje trots bij. Wanneer we hem vragen waar je de lekkerste kop koffie, het beste broodje kroket en het beste biertje in de stad haalt, heeft hij bij elke vraag direct een adresje. Niet eens zijn eigen bedrijven. Bij het lekkerste broodje kaas valt Won even stil en antwoordt: “Het lekkerste broodje kaas eet ik gewoon thuis.” Thuis is belangrijk voor Yip. Nu hij dit jaar 50 wordt en binnenkort samen met zijn vrouw het duurste penthouse van Nederland aan de Ponststeiger betrekt, zorgt hij ook wel wat vaker thuis te zijn. Dat betekent niet dat er minder hard gewerkt wordt, hooguit iets minder vaak. Rustig aan doen staat niet in het woordenboek van Won Yip.

“Het verhaal is nog niet klaar. Het gaat goed, maar het verhaal is niet rond. Hoe dat verhaal er uitziet weet ik ook nog niet precies. Daar heb ik ook nog wel een jaar of  vijf voor nodig. Ik voel aan alles dat we goed bezig zijn, maar het kan verder. Groter. Dat zeg ik, het verhaal is nog niet klaar en tot die tijd ga ik door.” 

Het verhaal begon in die keuken bij zijn ouders. Zijn vader stierf toen Won nog jong was en zijn moeder krijgt al 30 jaar niet echt meer mee wat er gebeurt. Als we er naar vragen valt er een rust over Won. Even geen bevlogenheid, even geen grootse plannen. Er spreekt respect uit zijn stem. “Dat mijn vader het allemaal niet heeft gezien, sta ik niet bij stil. Toen ik begon aan mijn imperium was hij er al niet meer. Dat is een feit, dat accepteer je. Mijn moeder is anders. Die is er wel, maar die bereik ik al 30 jaar niet meer. Daar worstel je mee. Lang ook. Uiteindelijk wordt dat ook een voldongen feit waar je niet om heen kunt. Ook dat accepteer je. Dat heeft wel ruim 10 jaar geduurd.”
Zelden dat Won over zijn familie spreekt. Is dat de Chinese achtergrond? “Nee. Ik ben erg bijgelovig, dat is wellicht wat Chinese invloed. Zoals ik al zei, interviews moeten ergens over gaan. Dus niet over m’n familie. Die houd ik altijd een beetje uit de aandacht.”
De inrichting van Majestic beneden dan, die sinds de renovatie wel een klein vleugje van zijn Chinese achtergrond vertoont, toch? “3 miljard Aziaten hè.” antwoordt Won, “Er gaat echt een deel hier naartoe komen. Letterlijk hier. Met dat in het achterhoofd is Majestic klaar voor de toekomst.”

Dit is Won Yip

Zo weet Won snel het gesprek weer terug te brengen naar zijn bedrijf. Al ruim een uur zijn we aan het praten en alles is bespreekbaar. Toch blijft de Amsterdammer moeilijk te doorgronden. Een klein beetje Chinees is dus wel te bespeuren, de Mokumse mentaliteit van handen uit de mouwen is Yip ten voeten uit, maar van tijd tot tijd zijn bijna Amerikaanse uitspattingen de ondernemer ook niet vreemd. Het gemak waarmee ons feest werd betaald, het duurste penthouse van Nederland, het zelfverkozen mooiste kantoor van Amsterdam, horloges, exclusieve auto’s, het kan niet op. Won Yip loopt er misschien niet mee te koop, echt verbergen doet hij het ook niet.
“Nou, die collecties heb ik allemaal gehad. Horloges, auto’s en zo, maar daar ben ik wel een beetje klaar mee. Op een gegeven moment stapte ik in de auto, lag mijn zonnebril in een andere auto en m’n rijbewijs in weer een andere auto. In welke auto mijn favoriete muziek lag wist ik eigenlijk niet meer. Je hebt er niets aan, dus ik heb het meeste wel weggedaan. Dat penthouse, dat kantoor. Dat past bij ons. En zo’n feest, ja. Ik zorg graag goed voor de mensen om me heen. Voor mijn familie, mijn vrienden en de mensen met wie ik werk. We gaan wel eens een avondje weg met z’n allen. Het maakt mij niet uit wat je eet en drinkt en hoeveel. Ik betaal alles. Als ik zie dat iedereen geniet en een fijne tijd heeft, vind ik het mooi dat ik dat kan doen. Ik verwacht wel dat je er de volgende ochtend gewoon om half negen weer bent. Anders kun je gelijk in je bed blijven liggen en niet meer terugkomen. Zoek maar een andere baan.” Het zijn ferme woorden en Won Yip kijkt er serieus bij. We kunnen het niet laten even te wijzen op de paar minuten die Won ons te laat ophaalde aan het begin van het gesprek. Won lacht: “Dat zijn de privileges van de baas.” 

Won Yip begint op zijn klok te kijken. Hij moet echt naar de volgende afspraak. Het is mooi de toekomst en stand van zaken in Amsterdam met deze man te bespreken. Al met al blijft het lastig te begrijpen wie Won Yip zelf is: alles wordt betaald, maar geen cent fooi te veel. Ondernemen gebeurt op internationale schaal, terwijl ondertussen wordt nagedacht over het fietsenprobleem om de hoek. En te laat komen kan niet, tenzij je de baas bent. Zo veel tegenstrijdigheden in 1 persoon, dat is bijna niet mogelijk. “Het zijn geen tegenstrijdigheden. Het is een breed pakket aan mogelijkheden. Dit is Won Yip.”

Mark Teurlings & Won Yip