Als dé stadsglossy van Amsterdam ontkom je er niet aan dat je Gordon met regelmaat tegen het lijf loopt. Dat grote interview met hem kwam er echter nooit van. Tot nu. Een uitgebreid gesprek met een Gordon die alles onder controle heeft.

‘Ik zorg goed voor mezelf en leef een gelukkig leven.’

WE ZIEN GORDON VEEL, maar echt spreken doen we hem zelden. Hij is altijd onderweg en in de weer. Van televisiestudio naar koffiesalon, van opening naar bespreking. Zijn vijfjarig Talpa-contract is net droog van de inkt en ondernemer Gordon opent alweer een burgerzaak in onze stad. We durfden hem haast niet te vragen of hij nog een gaatje had voor een groot interview. Maar ja hoor, Gordon maakte gewoon tijd voor ons. En daarom presenteren we vol trots op de cover van Amsterdam XXXL editie

‘Ik heb wat meer tijd dan voorheen’, zegt hij. ‘Alleen deze dagen zijn echt druk met alle ontwikkelingen bij Talpa. John de Mol is nogal wat van plan met SBS6 de komende jaren en ik ben daar een groot onderdeel van. Er zijn natuurlijk al programma’s te zien waarin ik een aandeel heb, maar er komt nog veel meer aan. Daarnaast proberen we dingen uit. Bijna ouderwets goede televisiepilots maken, met alle moderne technieken van nu. Bespreken, opnemen, terugkijken en opnieuw beginnen. John heeft echt ideeen en visie, het is heerlijk om daaraan mee te werken. Spannend ook. Er is een format dat ook heel goed een dagelijks programma zou kunnen zijn. Ik zou zo veel willen vertellen, maar ik kan natuurlijk niets zeggen.’

SALARISSTROOKJE
Het heeft er nog even om gespannen of Gordon naar Talpa zou gaan. Zijn RTL-contract liep af en dan is het de gebruikelijke tijd voor onderhandelingen. Natuurlijk is de oud-werkgever een van de gegadigden geweest tijdens die nieuwe contractbesprekingen. Uiteindelijk heb ik de keuze met mijn hart gemaakt. Geld is natuurlijk voor iedereen belangrijk en iets meer is heus welkom, maar ik ben in de gelukkige positie dat ik bij zulke keuzes niet meer alleen maar naar het salarisstrookje hoef te kijken. Ik heb oprecht de keuze volledig op mijn gevoel en vanuit mijn hart gemaakt. Dus ik ben met John de Mol meegegaan. Ik geloof in hem, in zijn kijk op televisie. Daarnaast is het fantastisch om hem aan het werk te zien. Nog altijd zo bevlogen. Elk programma maakt hij alsof het zijn eerste is en hij haalt alles uit de kast om het te laten slagen. Elke keer opnieuw. John de Mol is mijn held, ik kijk zo tegen die man op. Niemand in dit vak is zo begaan en gepassioneerd als die man. Ik ben trots op hem.’

Je ziet dat Gordon plezier heeft in zijn werk. Dezelfde pret die we ook al zagen bij Mars tegen Venus, het spelprogramma met Jan Versteegh en Leonie ter Braak – gepresenteerd door Gordon – en de talentenjacht DanceSing (SBS6) waar hij met Trijntje Oosterhuis een van de juryduo’s is. ‘Het is heerlijk met Trijn. Ik heb zo veel lol met haar. We zijn aan elkaar gewaagd. Dat is toch echt dat Amsterdamse wat in ons zit en waar we elkaar heel makkelijk in vinden. Zij zegt wat ze op haar hart heeft, ik ben niet op mijn mondje gevallen en we kunnen vreselijk met elkaar lachen. Trijntje roept ook steeds dat ik weer moet gaan zingen. Je weet nooit wat we nog gaan doen in de toekomst.’

TERUG NAAR AMSTERDAM
Hoeveel Amsterdammer zit er eigenlijk nog in het jongetje dat opgroeide in Floradorp AmsterdamNoord, en de zanger die bij zijn grote doorbraak – Kon ik maar even bij je zijn (1991) – vaak werd geduid als de marktkoopman van de Albert Cuyp? Gordon woont al jaren in Blaricum. ‘Ik heb natuurlijk ook m’n huis in Amsterdam hè. En in Kaapstad. Maar het klopt, ik woon dit jaar officieel langer in Blaricum dan dat ik ooit in Amsterdam heb gewoond. Toch ben ik niet ver-Gooid. Helemaal niet zelfs. Dat is juist waarom ik me altijd duidelijk uitspreek, waarom ik me kan ergeren aan alle poespas die bij het entertainmentvak komt kijken. Doe lekker normaal, zeg wat je ergens van vindt en maak er zelf iets van. Ik ben wel echt een Amsterdammer. Mijn huis in Blaricum gaat weer in de verkoop. Niet omdat ik ergens anders wil zijn deze keer. Drie huizen is me gewoon te veel. Dat hebben we nu wel gehad. Ik heb het niet nodig, ik heb er geen tijd voor. Dan is de keuze snel gemaakt. Amsterdam natuurlijk. Het huis in Kaapstad blijft ook.’

Naast een huis in Amsterdam heeft Gordon ondertussen ook twee horeca-ondernemingen in de stad. Blushing, de theeen koffiebar die ook een vestiging heeft in Blaricum, en de nog niet zo lang geleden geopende Burger Room. Beide zaken aan de Paulus Potterstraat in Zuid. De opening van het luxueuze hamburgerrestaurant stond in het teken van The Wizard of Oz. In de horecagelegenheid zelf zijn ook duidelijk verwijzingen te vinden naar de film die Gordon zo inspireerde in zijn kinderjaren. Maar voor dit horecasprookje is het hard werken. Dat is ook tijdens dit gesprek te merken. Hoewel Gordon uitgebreid de tijd neemt wanneer we hem spreken, hij geduldig wacht als de fotograaf een lamp verplaatst en het bijwerken van de visagie als een ervaren vakman ondergaat, wordt hij telkens kort onderbroken door zijn rinkelende telefoon. Steeds loopt Gordon even weg. De woorden krijgen we in de verte niet mee, maar zijn toon horen we direct veranderen. Dit is een zakenman die onderhandelt. Een eigenaar die voor zijn bedrijf en personeel de zaken op orde wil hebben.

HART VOOR DE STAD
‘Het is hard werken inderdaad’, bevestigt hij. ‘Dat doe ik ook echt niet alleen. Ik heb een fantastisch team om me heen verzameld. Op zich hoef ik me nergens zorgen over te maken, maar ik ben erg betrokken. Het is ook niet alleen een kop koffie of een hamburger. Het is personeel, administratie, contact met de lokale politiek. Dat kan ik niet allemaal alleen. Daar werken we met z’n allen aan. Soms is het gewoon even makkelijker als Gordon belt. Dus dat zijn de momenten dat ik de telefoon pak. Er zijn ook genoeg momenten dat dat juist tegen ons werkt. Aanvragen naar de gemeente Amsterdam heb ik allemaal onder mijn eigen naam Cornelis Willem Heuckeroth gedaan. Ik kan wel Gordon invullen, maar dan zul je net zien dat de ambtenaar die de handtekening moet zetten een grondige hekel aan me heeft. Dan sta je meteen 3-0 achter en moet je nog beginnen. Dat heeft niets met de gemeente Amsterdam te maken hoor, in het hele land zijn er mensen die een hekel aan me hebben.’

Hij lacht hard, maar het ondernemen is een serieuze aangelegenheid voor Gordon. Hij kan zich druk maken over de stad en hoe ermee wordt omgesprongen. ‘De gemeente doet veel voor ons. We hebben veel medewerking gekregen op momenten dat het ertoe deed. Tegelijkertijd laat de gemeente een hoop liggen. Onze zaken zien er prachtig uit. Daar doen we enorm ons best voor. Dat is niet alleen je eigen stoepje schoonvegen, dat betekent ook dat je als ondernemer zorgt dat het er voorbij je eigen deur nog netjes uitziet. Er komen veel toeristen naar de stad en wat mij betreft komen er nog meer, als ze maar geld meenemen. Dat betekent wel dat je dat moet regelen als stad. Dat er genoeg vervoer is, dat mensen kunnen overnachten en dat de stad leefbaar is. Als ik zie wat voor een zooitje het soms kan zijn in onze buurt, dan kan ik me daar druk over maken. Het zijn misschien kleine dingen, maar houd je stad schoon. Dat moet toch gewoon worden opgepakt door de hoofdstad van ons land. Wij werken daar natuurlijk aan mee, maar tot hoe ver gaat mijn verantwoordelijkheid als ondernemer? Ik ga echt niet het hele Museumplein aanvegen.’

ZINGEN
Een deel van onze redactie was erbij toen Gordon vijf jaar geleden zijn eerste horecazaak opende: Blushing in Blaricum. Vol trots liep hij rond en liet iedereen zijn eerste koffiezaak zien. Hij vertelde honderduit over hoe hij met Monique des Bouvrie – de vrouw van – het interieur had ontworpen. Hoe de tegels uit Marokko kwamen, de plafondplaten uit New York en de beste koffie van over de hele wereld. Dit was dan ook definitief het einde van zijn zangcarrière. Wij namen een slok koffie, bekeken het inderdaad prachtige interieur en dachten dat het met dat zingen wel los zou lopen. Gordon nooit meer zingen? Dat kan niet. Gordon niet op de bühne? No way. Ondertussen zijn we bijna vijf jaar verder en Gordon heeft geen noot meer gezongen.

‘Het werd echt te veel. Zingen, televisie maken en vanaf dat moment dus de horeca. Als je dingen goed wilt doen, is het hard werken. Dan kun je niet van alles een beetje doen. Zingen, presenteren en ondernemen op het hoogste niveau is niet haalbaar, dan moet je dingen aan de kant gaan zetten. Op dat moment heb ik naar mijn portemonnee gekeken. Zingen bracht gewoon het minst op. Die wereld is natuurlijk snel veranderd. Toen ik begon ging het over plaatverkoop en airplay op de radio. Nu gaat het al een tijdje over streaming en downloads. Andere business, die ook nog eens minder oplevert. Toevallig heb ik pasgeleden voor het eerst weer eens opgetreden, bij de opening van een zorginstelling in Meppel. Dat is niet de Ziggo Dome, dat is niet met gillende fans, maar dit was minstens net zo fantastisch. Zingen is heerlijk, ik kan dat echt missen. Dus dan sta je zelf al te genieten omdat je weer eens lekker aan het zingen bent, je ziet de mensen voor je intens genieten en dat wordt dan afgesloten met een staande ovatie. Mooier wordt het dan even niet hoor. Ondertussen is het al bijna dertig jaar geleden dat ik mijn intrede deed in het artiestenvak. Wie weet. Een jaarlijks concert, zoiets. Een keertje iets met Trijntje. Ik zei toch, je weet het nooit.’

TOVENAAR VAN OUD-ZUID
Je weet het inderdaad nooit met Gordon. Hoewel we al dertig jaar meekijken in zijn leven en de pers al jarenlang met dezelfde onderwerpen komt, is het Gordon zelf die altijd weer een onverwachte wending weet aan te brengen. Terwijl roddeljournalisten soms bijna in de bosjes kunnen liggen om een glimp op te vangen van het liefdesleven van de Amsterdammer of bij een ziekenhuisbezoek het liefst mee naar binnen zouden gaan om te horen of zijn gezondheid nog te wensen overlaat, is het de zanger zelf die besluit horeca-ondernemer te worden. Het is Gordon die van het succesvolle, stabiele RTL overstapt naar SBS, waarvan we nog maar moeten zien of de grootse plannen werkelijkheid worden. Ook vandaag zien we een kant van Gordon die we in de media lang niet altijd zien. Alles onder controle. De rust zelve.

Is Gordon met het verstrijken van de jaren rustiger aan het worden? Het zijn ook op persoonlijk vlak heftige jaren geweest. Zijn ouders leven niet meer en nog niet heel lang geleden overleed ook zijn zus. ‘Het is bijzonder. De locatie waar we vandaag zijn, het bed waar we net een fotoshoot hadden, mijn ouders hebben hier ooit geslapen. Dat was nog met Henny Huismans Surprise Show. Mooie herinneringen, maar ook een gemis natuurlijk. Ik had mijn vader graag laten zien dat ik het als ondernemer ook onder controle heb en goed doe. Nog niet heel lang geleden hebben we mijn zus begraven. Pijnlijke momenten. Hoe stom ook misschien, maar het contact met mijn broer is sindsdien eigenlijk sterker dan ooit. Zo is de familie samengebracht zonder dat mijn zus dat weet. De momenten met mijn broer weet ik nu beter te koesteren. We kunnen zo hard samen lachen. Ook de momenten die ik voor mezelf heb waardeer ik enorm. Gewoon een goeie film of mooie serie kijken, koken voor vrienden. Ik leen af en toe de hond van een vriend om een rondje hei mee te doen. Ik zorg goed voor mezelf en leef een gelukkig leven. Het klinkt misschien allemaal niet heel spannend, maar het is intens genieten.’ In alle rust zit Gordon in zijn stoel en vertelt hoe hij de komende jaren ziet. Naast het Talpa-contract nog een paar zaken erbij in Amsterdam. Veel meer dan dat vertelt hij niet. Geen grote dromen, geen praatjes, geen straks als… Gewoon een ondernemer die met ons deelt hoe hij zijn horeca-imperium gaat uitrollen. Stap voor stap. Bewust en weloverwogen. En dat vertelt met af en toe wat bravoure en een grap. ‘Ja, ik ben en blijf toch echt Amsterdammer hoor. De wizard of OZ. De tovenaar van Oud-Zuid.’