Amper 29 lentes jong en nu al leiding geven aan Hotel TwentySeven, de plek waar sterren, royals en anderen van naam en faam overnachten. Mogen we jullie voorstellen aan Zulejha Sahbaz? De general manager die wij in een uur tijd leren kennen als meisje, vrouw en eindbaas.

SINDS DE OPENING IN 2018 komen we met enige regelmaat bij het luxe Hotel TwentySeven op de Dam. Voor deze editie van Amsterdam XXXL stond er een fotoshoot met Yolanthe Cabau gepland in het hotel en de afspraken waren daarvoor snel gemaakt. En zo maakten we kennis met Zulejha Sahbaz, de general manager van het hotel. Het werd een bijzondere ontmoeting die uitmondde in het eerste grote interview met de vrouw waar Nederland nog veel van kan verwachten de komende jaren. Amper 29 jaar en nu al leiding geven aan hét hotel van Nederland. In de vier jaar dat het hotel open is, heeft het diverse nationale en internationale prijzen gewonnen. Door velen wordt gezegd dat dit het beste hotel van ons land is als het op luxe en service aankomt. Sterren, royals en anderen van naam en faam overnachten hier onder de leiding van Zulehja.

‘Hier ben ik dus helemaal niet van, voor mij hoeven die spotlights niet’, begint Zulejha het interview. Ik vind het ook lastig. Je mag van alles van me vinden, van mij als persoon, van mijn werk, maar ik wil je wel zien als je daar iets van zegt of vindt. Prima dat iedereen zo meteen uitgebreid leest wat ik allemaal vertel. Maar het liefst zit ik dan wel naast je op het moment dat je het leest. Dan kan ik eventuele vragen beantwoorden en zien hoe dat aankomt. Of mensen me wel begrijpen en of ik hen wel begrijp. Het is de manier waarop ik leidinggeef, de manier hoe ik me dingen eigen maak in het leven. Om nu hier een heel interview te geven, is even wennen voor me. Ik weet dat ik er niet aan ontkom. Collega’s in eenzelfde functie bij andere bekende hotels of horecagelegenheden waren al lang en breed bekend in ‘het wereldje’ en op internet nog voordat ze überhaupt general manager werden. Voor mij is nu langzamerhand de tijd aangebroken om mezelf te presenteren.’

‘Je moet ook groeien in zulke dingen’, vervolgt ze. ‘Ik neem al het commentaar dat ik krijg serieus. Welke opmerkingen of klachten een gast ook kan hebben, terecht of niet, krankzinnig of begrijpelijk, ik luister naar alles en overweeg of we er iets mee kunnen. Als ik mezelf al jonger in de spotlights had gezet en er zou inderdaad commentaar van alle kanten zijn gekomen − want zo werkt het tegenwoordig nou eenmaal online − dan zou ik álle opmerkingen als verbeterpunten hebben overwogen. Dat weet ik nu gelukkig te filteren: wat moet ik oppakken en wat kan ik van me af laten glijden?’

Toch was het geen gek idee geweest als er al volop aandacht was geweest voor deze rijzende ster in de wereld van de betere gastronomie in Nederland. Op zestienjarige leeftijd begon ze haar carrière in viersterrenhotel Estherea. ‘Ik had geen idee wat ik zou gaan doen als ik later volwassen zou zijn. Je bent zestien en je moet op een gegeven moment gaan bedenken wat je wilt. Welke studie bijvoorbeeld. Ondertussen ben je al bijna volwassen. Ik had een bijbaantje bij Estherea en door hard te werken maakte ik daar na verloop van tijd promotie. Nog altijd had ik geen idee wat ik moest gaan doen, maar het begon wel bij me te dagen dat de hotellerie verlaten eigenlijk geen optie meer was. Ik ben me toen echt op het hotel gaan richten en probeerde daar zoveel mogelijk te leren. Zonder dat ik het toen wist, was dat het begin van alles. Het begin van waar ik nu ben.’

Bosnië en Herzegovina

Maar het verhaal van Zulejha begint eigenlijk nog eerder, in Bosnië en Herzegovina om precies te zijn, waar zij midden in een oorlog werd geboren. ‘Mijn ouders zijn het land ontvlucht. Eerst mijn moeder. Die heeft mij meegenomen toen ik twee jaar oud was. Mijn vader moesten we achterlaten, die zat in een concentratiekamp. Anderhalf jaar later kwam hij ook naar Nederland. Mijn ouders zijn goed geschoold, hebben allebei een dik diploma op zak. Daar konden ze hier helemaal niets mee, maar dat heeft ze nooit ergens van weerhouden. Mijn vader werd schilder, mijn moeder schoonmaakster. Ik kan me niet anders heugen dan dat ze altijd aan het werk waren. Ik was zo’n sleutelkind. Mijn ouders waren aan het werk, ik moest alleen vanuit school naar huis. Jaren later, toen mijn broertje werd geboren, ik was toen negen, werd ik al snel de oppas zodat mijn ouders aan de slag konden blijven als ik uit school kwam. Op mijn tiende paste ik dus op een baby van één, terwijl mijn ouders aan het werk waren. Dat deden ze zodat het ons aan niets ontbrak, maar ook om aan te tonen dat ze meededen in de Nederlandse maatschappij. Een soort bewijsdrang. Dat was helemaal niet nodig, maar dat is precies hoe mijn ouders zijn.’

Toen Zulejha haar eerste bijbaantje had, vond haar vader dat maar helemaal niets. ‘Dat wilde hij eigenlijk liever niet. Hij en mama hadden hard gewerkt zodat wij niet ook zo hard hoefden te werken. En nu ging ik toch al op jonge leeftijd de deur uit om te gaan werken. Voor mij was dat juist een logisch gevolg van het voorbeeld dat ik van mijn ouders had meegekregen: hard werken. Dat doe ik tot op de dag van vandaag en dat zal altijd zo blijven. Ik wil hard werken, daarvan genieten en zorgen voor een goed leven voor mijzelf en de mensen om me heen. Exact wat mijn ouders ook altijd hebben gedaan.’ 

Toch is het geen garantie hoor, dat je op je ouders gaat lijken, voegt ze er snel aan toe. ‘Mijn broertje is nu twintig en die heeft ook heel lang niet geweten wat hij wilde gaan doen. Die maakte zich daar totaal niet druk over. Die was echt heel chill, zo van: rustig aan en het komt wel goed. Hij volgt nu een koksopleiding. Mijn moeder kan fantastisch koken. Mijn ouders zijn moslim en het is niet heel gebruikelijk dat een man bij ons in de keuken staat. Maar dat koken heeft mijn broertje dus van m’n moeder en dat past ook echt bij hem. Dus al met al is het goed gekomen, en het wordt eigenlijk alleen maar beter.’

Zelf kan ik me overigens niets meer herinneren van mijn eerste twee jaar in Bosnië. Mijn eerste herinneringen liggen hier, in Nederland, en ik voel me hier ook echt thuis. Doe mij een Nederlandse kerst en een heerlijke Hollandse stamppot. Mijn vriend is ook zo Nederlands als maar kan. Toch vind ik Bosnische muziek prachtig en kan ik van de sfeer genieten die in een Bosnisch huis hangt. Andersom werkt het niet zo. Hier word ik gezien als die Bosnische en in mijn geboorteland als die Nederlandse. Eigenlijk ben ik altijd die buitenlander, maar ik voel me overal welkom. Bosnië hoort echt bij me, zit diep in me verankerd, maar hier in Holland ben ik thuis. Helemaal in Amsterdam.

Helemaal thuis
Luxe, weelde en rijkdom is haar geenszins met de paplepel ingegoten. Toch lijkt de general manager zich ook helemaal thuis te voelen in het enige zessterrenhotel dat ons land rijk is. ‘Ik heb veel geleerd in de jaren hiervoor. Veel gezien van wat gasten kunnen verwachten en wat hospitality echt betekent. Op een dag zag ik een interview met Eric Toren, eigenaar van dit hotel. Ik vond hem zo inspirerend. De wil om nummer 1 te zijn, de eindeloze mogelijkheden onderzoeken om het gasten nog meer naar de zin te maken. Het sprak me zo aan dat ik hem direct gemaild heb. Na een aantal gesprekken was ik helemaal niet meer te houden. Ik was zo geraakt, zo enthousiast. Het was dan ook echt een feestje dat ik werd aangenomen als front-office/reserveringsmanager. En dan gaat het hard hier. We verwachten veel van onszelf hier en dat is vanaf dag één duidelijk geweest. Daarin wordt iedereen aan alle kanten geholpen en ondersteund, dus ik kon alles wat ik al geleerd had in de praktijk brengen en dit samen met mijn collega’s ook weer direct naar een hoger plan tillen. Zes sterren is niet iets wat alleen met trots op de website staat, dat is iets waar we met zijn allen dagelijks keihard voor werken. 

Elke keer als ik hier een promotie aangeboden kreeg, sloeg ik het aanbod dan ook af. Er was geen tijd. Je bent continu bezig het niveau hoog te houden, de gasten maatwerk te bieden en alvast vooruit te bedenken wat nog beter kan. Dan heb je toch geen tijd voor een ander baantje. Eric is dan duidelijk. Hij laat me zien waar ik sta in het bedrijf en wat het hotel nodig heeft op dat moment. Zo ben ik op deze positie terechtgekomen. Het is nooit mijn ambitie geweest, deze functie. Deze titel. Ik heb helemaal geen duidelijk doel voor ogen als je het zo bekijkt. Geen concrete ambitie. Ik wil een uitdaging, ik wil leren en ik wil keihard werken. Pas na verloop van tijd kwam het besef welke functie ik eigenlijk precies bekleed en welke verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt. En dat voelt lekker, daar ben ik trots op, maar dat is dus nooit het doel op zich geweest.’

Haar eerste vakantie als general manager was met vriendinnen naar Mexico. ‘Ik had er een paar jaartjes opzitten hier, had net mijn nieuwe functie en toen ging ik op het strand liggen. Omdat hier altijd alles als vanzelf gaat, je zo meegaat met de collega’s en de sfeer van de gasten, vergeet je dat je keihard aan het werk bent. Daar op het Mexicaanse strand merkte ik dat ik echt even toe was aan die vakantie. Mijn vriendinnen zagen het ook, maar die hadden al eerder gezien dat ik enorme stappen heb gemaakt in een paar jaar tijd. Pas toen ze me daarop aanspraken, zag ik zelf ook dat ik best een prestatie heb geleverd. Maar als dat niet het doel is, is dat ook geen finishmoment. Geen huldiging, maar ook geen moment om te stoppen. Om er op zo’n moment even bij stil te staan is goed, denk ik. Uitrusten en weer lekker aan de slag.’

En rust is belangrijk, zo benadrukt Zulejha. ‘In mijn ogen is mensen aansturen, ondersteunen, het beste uit zichzelf laten halen, het moeilijkste wat er is. Managen is echt moeilijk. Het is ook een vrouwending, als je het zo mag zeggen. Dat hebben ze hier in Amsterdam gelukkig steeds beter begrepen, maar ik raad de hele wereld aan meer vrouwen op leidinggevende functies te zetten. Ik ben blij dat ik naast iemand als Eric mag functioneren. Ik leer echt veel van hem.’

Toch is het zakendoen vaak een snelle wereld van harde beslissingen, vindt ze. Ook als hospitality het product is dat je biedt. ‘Als dat een wereld van enkel mannen was gebleven, zouden we op een gegeven moment geen vooruitgang meer boeken. Vrouwen aan de top zie je toch net wat vaker even de tijd nemen om medewerkers aan de hand mee te nemen in de wereld van het bedrijf. Uit te leggen waarom bepaalde beslissingen worden genomen. Vrouwen zijn naar mijn gevoel ook vaker breder georiënteerd. Het gaat niet alleen maar om bedrijf, winst en groei. Er zijn andere zaken in het leven. Eenvoudige zaken als liefde, vriendschap en familie. Als je die waardes uit het oog verliest, neem je ze ook niet meer mee de werkvloer op. Dan sta je steeds verder af van je werknemers en je klanten. In ons geval onze gasten. Dus laat dit vooral geen praatje zijn over vrouwen die de wereld moeten gaan runnen in hun eentje, maar managen doen ze gewoon beter en meer vrouwen zouden die kans moeten krijgen. Al was het alleen maar omdat dat zakelijk gezien het slimste besluit is.’

Gouden kooi

Manager in hét zessterrenhotel van Nederland klinkt als een bestuursfunctie in een gouden kooi, met dubbel kristal in plaats van glas, maar daar is het duurste hotel van Nederland weer te klein voor. ‘Zo werkt het helemaal niet hier. Ik beweeg me door het hotel, spreek met de gasten, spreek met collega’s, en waar nodig spring ik bij. Als het zo uitkomt, sta ik in te checken, uit te checken of verzorg ik een taxi voor een gast. Er is altijd wel iets te doen hier. Ook omdat hier zoveel verschillende gasten komen, die allemaal hun eigen wensen hebben. Natuurlijk komen hier bekendheden die iedereen op de wereld wel kent. Maar ook pasgetrouwden die hier hun huwelijksnacht doorbrengen. Of stelletjes die sparen en dan echt komen genieten van een weekend samen. Iedereen is welkom en iedereen krijgt dezelfde behandeling.

Niet iedereen heeft dezelfde wensen, dat is iets heel anders. Onlangs vroeg iemand om een kerstboom op de kamer. Het hotel is momenteel volop in de kerstsfeer, natuurlijk, en daar maken we echt iets fraais van. We pakken flink uit, zal ik maar zeggen. Ik had nooit gedacht dat iemand een kerstboom ín de suite wil. Maar dat kan en op verzoek regelen we dat.
Toen ik hier net werkte, was er een beroemdheid die elke ochtend een bad vol verse geitenmelk wilde. Niet een kopje, niet een fles, maar een heel bad. Elke ochtend. Vers. Dus dat werd geregeld. Elke ochtend van de boer zo het bad in. Dat heb ik daarna nooit meer gehoord, maar er gebeurt hier van alles.’

Een uur vliegt voorbij en het is een van de meest bijzondere gesprekken die we dit jaar mochten voeren. Het ene moment zit er een giechelend meisje vol liefde te vertellen over haar broertje of haar vriendinnen, het volgende moment een sterke vrouw die haar sporen al heeft verdiend in de Nederlandse top van de luxe hotels. Op elk moment voel je de kracht en rust waarmee dit gepaard gaat. Zowel tijdens de giechels als tijdens de vragen die wij haar stellen in haar rol van general manager. Hier zit een vrouw waar Nederland nog veel van gaat horen de komende jaren. Wat is nog niet duidelijk.

‘Ik heb daar zelf nog helemaal geen idee bij, wat ik de komende jaren ga doen. Ik zal hier niet veertig jaar zitten, ongetwijfeld niet. Ik heb ook weleens aanbiedingen gekregen de afgelopen jaren. Dat weten ze hier, we bespreken alles. Maar ik wil hier voorlopig helemaal niet weg. Ik kan hier nog zoveel leren, geniet echt elke dag dat ik naar mijn werk kom en ik voel me hier thuis. We hebben nu zestien suites en een sterrenrestaurant. Wie weet wat de toekomst van TwentySeven nog in petto heeft en wat mijn rol daarin kan zijn. Of ik begin ooit voor mezelf. Daar heb ik ook wel een beeld bij. Dat zegt overigens nog niets, want de eerste achttien jaar van mijn leven wilde ik zo snel mogelijk moeder worden. Dat plan is helemaal omgegooid. Vóór mijn dertigste moeder worden zit er niet meer in…’

De glimlach die op het gezicht van Zulejha verschijnt, verraadt wat komen gaat: ‘Als het ons gegund is, ben ik over een half jaar moeder van ons eerste kindje. Ik ben dan net dertig, ongeveer twaalf jaar later dan het originele plan. Dus ik kan nu wel roepen wat ik over tien jaar aan het doen ben, maar tegen die tijd is alles vast weer helemaal anders. Een mooi moment om dan weer eens een interview te geven.’

hoteltwentyseven.com